Louis Boog over wie zijn vrouw Els zegt: 'Hij was een bikkel.'
VAN WIEG TOT GRAF
Louis Boog (1945-2013)
Dóórgaan en niet omkijken
Het antwoord van Louis Boog op de vraag hoe het met hem ging, was steevast hetzelfde. ,,Oh, goed hoor, ik word 91 jaar, net als Adenauer.'' Konrad Adenauer was de eerste bondskanselier van de Bondsrepubliek Duitsland en leed, net als Boog, aan de ziekte van Crohn. 91 werd Louis Boog, ondanks zijn wil om te leven niet. Begin december 2013 overlijdt hij op 68-jarige leeftijd, thuis, in het bijzijn van zijn vrouw Els.
Als Louis Boog 21 jaar is, wordt de ziekte bij hem geconstateerd. Een chronische ontstekingsziekte van de darmen. Deze diagnose betekent dat hij de rest van zijn leven regelmatig en langdurig wordt opgenomen in het ziekenhuis. Op de momenten dat het goed met hem gaat, werkt hij als militair en is hij een betrokken vader en echtgenoot voor zijn gezin. Marc Boog, de tweede zoon van Louis en Els: ,,Als mijn vader thuiskwam uit het ziekenhuis, moest hij natuurlijk nog aansterken. Maar ik heb hem nooit in bed zien liggen. Hij wilde altijd het liefste zo snel mogelijk opknappen en weer verdergaan.''
Els Boog: ,,Hij was een bikkel, hij heeft veel pijn gehad, maar klagen deed hij nooit. We waren een gezin met jonge kinderen, we wilden niet achteromkijken, maar vooruit.''
Bernhardkazerne
Louis Boog wordt geboren in de eerste maanden na de bevrijding van Nederland, in september 1945. Hij groeit op in Utrecht in een gezin met vijf kinderen. Vader is postbode, moeder huisvrouw. ,,Een gewoon, normaal gezin,'' aldus Els Boog. Na de mavo vertrekt Louis op 16-jarige leeftijd naar de Koninklijke Militaire School (KMS) in Weert. Hij kiest binnen de opleiding voor het Wapen der Cavalerie. Boog komt terecht op de Bernardkazerne en leert Els kennen. ,,Ik was bevriend met zijn zus Threes. Zo kwam ik regelmatig bij Louis thuis over de vloer. Hij zag me wel zitten en begon werk van me te maken. Zijn verkering was net uit, ik was niet bezet en zo raakte het aan tussen ons. Plagerig noemde hij me altijd Kleintje. Vaak haalde hij me op uit mijn werk in zijn militaire tenue. Dat maakte wel indruk op me. En hij had prachtige blauwe ogen.''
Eerst verkering, dan verloven en na twee jaar trouwen. ,,Zo ging dat in die tijd en zo deden wij dat ook.'' In 1970 wordt hun eerste zoon Edwin geboren, drie jaar later wordt het gezin uitgebreid met de komst van Marc. Meteen na de trouwerij in 1969 vertrekken Louis en Els naar Duitsland waar Louis destijds gestationeerd was. Ze wonen anderhalf jaar in Duitsland, voordat ze terug verhuizen naar Nederland en zich eerst in Amersfoort en later in Leusden vestigen. De ziekte van Crohn drukt, ondanks de positieve instelling van Louis, zijn stempel op het gezinsleven. Els: ,,Hij vond het vreselijk. Hij praatte er niet veel over. Ook de kinderen hebben hun vader op jonge leeftijd veel ziek gezien. Als hij in het ziekenhuis in Utrecht lag, logeerden we in de weekenden bij mijn ouders in Utrecht, zodat ik hem twee keer per dag kon bezoeken. We hebben daar met z'n drieën veel gelogeerd.''
Als Louis 50 jaar is, verlaat hij het leger. Zelf noemt hij die vervroegde pensionering 'nogal even wennen'. Toch pakt hij de draad op door als vrijwilliger bij de Leusder voetbalclub Roda'46 het clubblad Rodactueel op te zetten. Van een gedrukt A4'tje maakt Louis een echt clubblad dat wekelijks verschijnt. Marc Boog: ,,Hij regelde alles. De kopij. Advertenties. Sponsoring. De druk van het blad en later ook de distributie. Als iemand opbelde en vertelde dat ze het boekje niet hadden ontvangen, dan sprong hij op de fiets om het alsnog te bezorgen.''
 Loon naar werken krijgt Louis Boog als hij in 2002 wordt gekozen tot sportvrijwilliger van het jaar PRIVÉFOTO |
Erkenning voor zijn tomeloze, vrijwillige inzet voor Roda'46 volgt, wanneer hij in 2002 wordt gekozen tot sportvrijwilliger van het jaar.
Ruim 25 jaar is Louis verantwoordelijk voor dit clubblad, totdat alle informatie in 2010 op de website van de voetbalclub verschijnt. Els: ,,Hij vond het heel jammer dat het blad op die manier moest verdwijnen.'' Marc: ,,Maar drie jaar na het laatste nummer wordt het blad door veel leden nog altijd gemist.''
In februari 2013 maken Louis en Els hun laatste grote reis, naar Curaçao. Louis is dan al ernstig ziek, maar voelt zich goed genoeg om de lange reis te maken. Het worden veertien zonnige en kostbare dagen. Terug in Nederland herstelt Louis steeds moeizamer. Zijn lichaam raakt op, zijn geest wil nog niet opgeven. Els: ,,Hij knokte maar door. Hij wilde blijven. Bij ons. Bij zijn kleinkinderen.''
In de vroege ochtend van 6 december overlijdt Louis. Zijn vrouw mist haar man en maatje, Marc en Edwin hun vader 'die altijd voor ons klaarstond en je altijd met alles wilde helpen'.
(Aukje de Boer)
© AD - dinsdag 14 januari 2014