Roda'46 MO15-1 wint Internationaal Jeugdtoernooi

We came, we saw and we conquered

Altijd erin blijven geloven en nooit, maar dan ook nooit opgeven. Dat bleek 2e Pinksterdag maar weer, toen de dames van Roda ‘46 15-1 met een prachtige zege in de finale wonnen van Hereford FC. Het Engelse damesteam leek tijdens het Internationaal Jeugdtoernooi bij vv Brederodes af te gaan op een overwinning, maar strandde tegen Roda ‘46 MO15-1. Wat een prachtige teamprestatie. En wat een prachtige afsluiting van een mooi toernooi.

Het begon allemaal half april. We hadden ons ingeschreven voor het toernooi, maar kregen te horen dat we helaas net te laat waren. De laatste plek was al ingevuld.  Een paar weken later kregen we echter een berichtje dat er een plaats was vrijgekomen en dat ze Roda ‘46 er graag bij wilde hebben. We hebben geen moment getwijfeld en gelijk laten weten dat we zouden komen. Even een check bij de dames: 15 voor de zaterdag en 13 voor de zondag. Vervolgens ouders gevonden die wilden rijden en vlaggen. We waren er klaar voor.

Zaterdag waren we er vroeg bij. Om 09.30 uur stonden we klaar voor de opening. De burgemeester van Vianen sprak iedereen toe, er waren rookbommen, vuurwerk en de nationale volksliederen van België, Engeland en Nederland werden afgespeeld. Om 11.00 uur stond onze eerste wedstrijd gepland. De dames begonnen rustig. Even wennen aan het veld, de bal - die wel erg licht was - en de omgeving. Meer dan een gelijkspel zat er niet in. Tussen de wedstrijden door moesten we lang wachten, maar het kijken naar andere teams leverde de nodige informatie over tactiek, inzet en spelers op. De sfeer in ons team was top. Het was daar in Vianen ook allemaal goed geregeld, dus we vermaakten ons wel. De twee andere wedstrijden die dag wonnen we. Als eerste in de poule gingen we op naar de zondag.

En wat werd dat een zenuwslopende zondag. De eerste wedstrijd moesten we wel winnen. Verlies zou betekenen dat we voor plek 5 t/m 8 zouden strijden. Winst betekende sowieso minimaal 4e plek. De dames waren allemaal best gespannen. Er hing nogal wat vanaf. Maar met een mooie 1-0 overwinning in onze zak gingen we door naar de volgende ronde. Minstens vierde plek, dat voelde al goed.

De halve finale moesten we tegen GVVV. Deze dames waren we al tegengekomen in de competitie. Twee keer van gewonnen, maar dat zegt niets. Elke wedstrijd moet je er weer opnieuw voor vechten. En dat deden onze meiden. Wat was het spannend. Al was Roda ‘46 wat sterker, het ging toch gelijk op en er viel maar geen goal. Het publiek hield het niet meer. Alle ouders die waren komen kijken moedigden de meiden aan. En toen, in de laatste minuut, viel uit een prachtige vrije trap de goal voor Roda ‘46. En gelijk daarna het fluitsignaal. Wat een ontlading. We zaten in de finale!

Daar stonden ze dan, zij aan zij met de dames van Hereford op het hoofdveld. De tribune gevuld met voornamelijk Engelse supporters, want Hereford was er met meer teams, en met enkele zeer luidruchtige Roda ‘46 aanhangers. Al waren we in de minderheid, we lieten van ons horen. Het fluitsignaal voor de aftrap en daar gingen we. De tegenstander had een paar sterke spitsen, maar onze verdediging hield stand. Onze keeper liet zich ook weer gelden. Wat een mooie reddingen. Wat een spanning. Het laatste wat we wilden was penalty's nemen. Maar zo ver lieten we het niet komen. Halverwege de wedstrijd scoorden we met een prachtig afstandsschot. Het stond 1-0 voor Roda ‘46! Het publiek ging tekeer. Wie had dat verwacht. De minuten tikten weg. Terwijl wij dachten dat de tijd al om was, gaf de scheids nog twee minuten aan. Twee hele, hele lange minuten. Eindelijk het eindsignaal: de dames waren voor het eerst aanwezig op dit internationale toernooi en pakten de overwinning! Met  rookbommen en luid applaus werd dit gevierd. Wij, maar vooral zij, hebben Roda ‘46 MO15-1 op de kaart gezet. Wat een toernooi, wat een overwinning, wat een prestatie. Als trainer, als ouder kun je niet anders dan trots zijn!

De trainers van Roda’46 MO15-1